31 januari 2024, Weissensee, Oostenrijk
Mijn avontuur op de Weissensee kwam bijna tot een slotakkoord. Na een al prachtige week moest het mooiste nog komen. De belangrijkste schaatsmarathon van het seizoen. De alternatieve Elfstedentocht. Bij gebrek aan de echte “tocht der tochten”, is dit DE wedstrijd om op te presteren. En ik zat in het winnende team, voor zover je dat kan zeggen over een fotograaf ; )
Elke januari zullen de inwoners van de dorpjes rond het Oostenrijkse bergmeer Weissensee het weer denken: “Die Holländer kommen!”. Het meer is dichtgevroren, de tent wordt opgezet en daarmee is “die Spielplatz der Natur” weer geopend voor de nederlandse schaatsliefhebbers.
Je kent het wel, Die kriebel om te gaan schaatsen. Je kan je schaatsen van zolder halen na een lange zomer, de ijzers zonodig slijpen. Je wanten weer zoeken in de tas vol met winterkleding en er dan achterkomen dat je er maar 1 hebt. Waar die andere want is gebleven, dat mag Joost weten. Dus eerst naar de winkel voor nieuwe wanten. En dan op naar het ijs! Schoenen uit, schaatsen aan, veters strak en hop, al klunend naar het ijs. Eerste passen gedaan, toch elk jaar weer wankel. “Kan ik het nog wel?” spookt nog door je hoofd. Maar al snel kom je in de flow. Al vliegend over het ijs hoor je de wind langs je de wind langs je muts ruizen. Elke pas voel je de kleine oneffenheden in het ijs onder je voeten. Tien slagen rechtdoor en daarna pootje over. En als je net lekker in je slag komt, is het weer zo ver. Dat rode lampje gaat branden en je mag weer een kwartiertje langs de baan gaan zitten. De zamboni komt het ijs op om het ijs te verzorgen…
En precies daarom maken er jaarlijks een paar duizend Nederlanders de reis naar Oostenrijk. Hier op het hooggelegen bergmeer wordt jaarlijks de alternatieve Elfstedentocht verreden. zowel voor de toerrijders als voor de prof-schaatsers. Zij strijden hier voor de ultieme schaatsprijs van het jaar (bij gebrek aan de Echte, natuurlijk).
Ik mocht mee met schaatsteam Sprog. Een jonge enthousiaste ploeg met veel ambitie. Het team streeft erna om een soort opleidingsploeg te worden, waar jonge talenten klaar gestoomd worden voor topploegen. Maar deze week was dat net even anders, deze week waren zij een topploeg. In zo’n schaatsweek op de Weissensee worden er in totaal 4 wedstrijden verreden. de Aart Koopmans Memorial, het open Nederlands kampioenschap, de sprint wedstrijd en de langste: De alternatieve Elfstedentocht. Op de eerste drie wedstrijden had het team al goed gepresteerd met een mooie tweede plek op het ONK als hoogtepunt.
Na een lange rit in de auto van regenachtig Friesland naar een zonnig en besneeuwd Oostenrijk, kwam aan onder aan de bergpas. De slingerweg omhoog en dan doemt daar tussen de bomen door het meer op. Het ijs leek bezaaid met schaatsers. Bij de winkel in het dorp stond een groot bord met de Friese vlag er op, een beter welkom kan niet, toch? Ik verbleef deze week samen met de fysio en coach van het team in een huis achter het hotel waar team Sprog verbleef. In de avond aten we met het hele team een heerlijk diner gekookt door de vrouw van de teammanager. Elke avond weer smullen en veel gezelligheid. Een bijzondere ervaring als fotograaf, ik was echt onderdeel van de ploeg.
Woensdag 31 januari, de dag waar het allemaal om draait. De alternatieve Elfstedentocht ging al voor zonsopgang van start. 200KM lang schaatsen, wat een dag. Het was warm, het ijs was zwaar en de sfeer zat er goed in. Op mijn fiets ging ik van de ene kant van het meer, naar de andere kant. Foto’s maken met de opkomende zon, met de drone, en zelffs vanuit het dorp. Jaja, ik ben halve bergen over gefietst voor de foto’s. En dan, zo halverwege de middag begint de finale. Keiharde koers, ontsnapping na ontsnapping, tot de uiteindelijke beslissende kopgroep ontstond. Bestaande uit 3 schaatsers: Stefan Wolffenbuttel, Ronald Haasjes en zijn jongere broertje, Christian Haasjes. Die laatste was belangrijk voor mij, Christian schaatst namelijk voor team Sprog. Christian is bekend met deze positie. Een jaar eerder schaatste hij namelijk ook al in de finale van de alternatieve, maar viel hij in de sprint, vlak voor de finish. Maar nu, vastberaden om te winnen, zit hij er weer. Christian is een jonge schaatser, maar een groots talent. Tijdens de spannende finale sta ik te wachten in de finish straat. Ik kreeg te horen dat ik niet op de officiële persplekken mocht staan, om een administratieve reden. Een foutje bleek achteraf. Al snel besloot ik bij de teams te gaan staan. Ik ging mijn best doen om nog goede finish foto’s te maken vanaf daar, maar vooral om als eerste bij de winnaar te zijn die al juichend aankomt bij zijn team. Wie dat zou zijn wist ik op dat moment nog niet. Je krijgt weinig mee van de wedstrijd als je aan het werk bent, alleen een live timing op mijn telefoon. Toen ik zag dat Christian in de kopgroep van 3 zat, wist ik dat de kans op een podiumplek enorm groot was. En dat zou groots gevierd worden binnen de ploeg. Ik stond klaar, klaar om foto’s van de finish te maken, maar vooral om direct daarna naar de ploeg te rennen. Door de zoeker van mijn camera keek ik naar de eind sprint van Christian. dit begon een paar honderd meter bij mij vandaan, dus om te zien wie er ging winnen was lastig. Tot ik al juichend en schreeuwend een schaatser in het pak van Sprog langs zag komen. Juich foto’s staan erop, hop rennend naar de teams. Christian Haasjes wint de alternatieve Elfstedentocht! En ik moest en zou dit zo goed mogelijk vastleggen!
