Verhalen

Als ik denk aan hoe de kast vroeger vol stond met kerstkaartjes, en hoe ik ook nu nog steeds van vrienden en mijn Pake en Beppe kaartjes ontvang, kom ik al meteen helemaal in de kerststemming.

Wanneer ik mijn fiets uit het schuurtje pak, om een rondje tussen de weilanden te trappen, komt altijd de vraag: "waar zal ik heen?".  Die vraag gaat niet over de eindbestemming, want de eind bestemming is thuis. Ik ga gewoon een rondje fietsen. Die vraag gaat over waar ik langs ga fietsen.

En het moment dat de streep in zicht komt, is het hoofd naar beneden, handen in de beugels, uit het zadel, en sprinten voor wat je waard bent. Het iconische commentaar van Michel Wuyts tijdens de Amstel Gold Race van 2019 gaat door je hoofd. "'T is toch niet waar, 't is toch niet waar? 'T is wel waar!" Handen in de lucht, geen applaus, geen publiek. Toch weet je het zeker: "Dit is het toppunt van wielrennen".

Graag had ik hier een verhaal geschreven wat gelijk was aan die van vorig jaar. Maar helaas, ook hoog in de bergen is de elfstedentocht niet gegarandeerd. Ineens was ik weer dat jongetje van 10 die thuis op de bank zat voor de persconferentie van Wiebe Wieling op 8 februari 2012. "Beste mensen, ik heb geen goed nieuws" klonken de woorden toen. "We kunnen naar huis" zo klonken ze nu. Pake's Fryslan muts kon weer in de tas.

It is the 6th of January when I meet up with Norwegian speed skater Peder Kongshaug in his hotel room. He greets me at the door then hops back on his bike right away; there’s 30 minutes left of his indoor biking training session. We talk a bit about photography and what makes a good photo, a good photo. Of course we talk about the sport itself, his ambitions and what he hopes for the coming weekend. It’s an “easy” training session on the bike; the heavy lifting is done in the months before. It’s almost time to fight for the European Allround title.  

Meestal maken we foto's van het geen wat we niet willen vergeten. Verjaardagen, vakanties en andere leuke bezigheden. Zo maakte ik samen met bijna mijn hele familie vorig jaar een Luchtballon vaart. Het was een kado aan mijn Pake (Fries voor opa). Natuurlijk heb ik hier foto's van gemaakt, om altijd terug te kunnen kijken naar deze prachtige herinnering. Maar waar we bijna nooit foto's van maken? Het dagelijks leven, kan het nog gewoner?

Heel Tjalleberd stond blauw van de rook en je kon het kilometers verderop ruiken. Dit is zo'n evenement waar iedereen elkaar kent en soms elkaar maar eens per jaar zien. In een nietszeggend weiland achter een doorgaans rustig dorp. Maar die ene keer per jaar is dit weiland het decor van het Fries Kampioenschap palingroken.

Mijn avontuur op de Weissensee kwam bijna tot een slotakkoord. Na een al prachtige week moest het mooiste nog komen. De belangrijkste schaatsmarathon van het seizoen. De alternatieve Elfstedentocht. Bij gebrek aan de echte "tocht der tochten", is dit DE wedstrijd om op te presteren. En ik zat in het winnende team, voor zover je dat kan zeggen over een fotograaf ; )

Soms heb je als fotograaf een idee en dat zie je dan al helemaal voor je in je hoofd. De helft van de tijd lukt het niet om dit exacte beeld te maken zoals je het je voorsteld. Maar af en toe lukt het om precies dat beeld te maken. En soms is het beter dan je had gehoopt. Ik ging op bezoek bij Jorrit Bergsma, om te kijken hoe hij zijn schaatsen ging slijpen.

Of ik in de nazomer foto's wil komen maken voor een sportkleding merk in Duitsland? Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken. Alexandra Ianculescu, een olympisch schaatster, is bezig met het opzetten van een sportkleding merk: NinetyOne Collective. En ik mag haar ondersteunen doormiddel van mijn fotografie!